ČUDESNA SUDBINA BROJA 10491: Preživio je 17 nacističkih logora! Majka ga nije prepoznala pošto je izašao na slobodu sa 40 kilograma! Sedam godina kasnije, postao je najuspješniji sportista

Život Viktora Ivanoviča Čukarina bio je sve samo ne lagodan i udoban, što bi moglo da se pomisli za osobu koja je bila najsupješniji sportista na Olimpijskim igrama u Helsinkiju 1952. godine.

Rođen je 1921. godine u porodici Kozaka uz Donske oblasti u Ukrajini. Već s pet godina je počeo trenirati gimnastiku, ali bez većih uspjeha do početka Drugog svjetskog rata.

Početak velikog rata je dočekao kao volonter artiljerac u Crvenoj armiji, ali su ga već septembra 1941. godine Nijemci zarobili u jednoj akciji. Odmah je odveden u čuveni koncentracioni logor Buhenvald u Nemačkoj, gde je zaveden kao broj 10491.

Tokom naredne četiri godine Čukarin je boravio u čak 17 nacističkih koncentracionih logora. Nijemci su ga 1945. godine utrpali u brod zajedno s još nekoliko stotina zatvorenika, sa ciljem da ga potope u otvorenom moru. Na sreću zatvorenika, "baržu smrti" u Sjevernom moru su spasli Britanci koji su stigli u poslednji čas. Kada je oslobođen te 1945. godine imao je samo 40 kilograma.

Majka ga nije prepoznala kada su se vidjeli prvi put posle četiri godine. Tek kada joj je pokazao ožiljak na glavi iz majčinih očiju je krenula suza kao znak prepoznavanja. Tada je saznao da su njegov otac i brat poginuli u ratu.

Poslije rehabilitacije Čukarin se vratio svojoj ljubavi prema gimnastici. Njegova željezna volja je pobijedila i on je nastavio vježbati pa je 1948. godine postao prvak Sovjetskog Saveza. Bio je to prvi korak ka krajnjem cilju - učešću na Olimpijskim igrama u Helsinkiju 1952. godine.

U glavnom gradu Finske je bio najstariji takmičar, za gimnastiku veteran, ali to 31-godišnjaku nije smetalo da postane najuspješniji sportista 15. Olimpijskih igara. Osvojio je četiri zlatne i dvije srebrne medalje, piše Kurir.

To mu je dalo dodatni elan, pa je i narednih godina vladao svjetskom gimnastikom. Dvije godine kasnije je postao šampion svijeta, a na Olimpijskim igrama u Melburnu 1956. godine s 35 godina je osvojio pet medalja - tri zlata i po jedno srebro i bronzu.

Postao je drugi najuspješniji gimnastičar u istoriji Sovjetskog Saveza, tik iza legendarne Larise Latinjine koja je osvojila devet zlatnih medalja na Olimpijskim igrama. Zbog toga je 1956. godine dobio Orden Lenjina, najveću civilnu nagradu u tadašnjem Sovjetskom Savezu.

Poslije trenerske karijere postao je profesor na Univerzitetu za sport, a umro je 1984. godine.